Van Plaza Cultura kreeg ik de vraag of ik nog een keer een kunstkameraadje zou willen zijn. “Natuurlijk,” reageerde ik meteen. “In Helvoirt woont een mevrouw die graag zou willen schilderen,” vertelden ze me. Ik kreeg haar gegevens en nam contact met haar op. Helene Kloosterman heet ze en ze woont in De Achterstraat in Helvoirt, een woning van Cello voor mensen met een beperking. Helene schreef me dat ze graag bloemen zou willen leren schilderen. En dat deden we.
Van Gogh
Samen met haar keek ik welke bloemen ze graag zou willen schilderen waarna ik een plan maakte dat we samen uitwerkten. We maakten een schilderij met tulpen omdat ze daarvan houdt, en een schilderij met een zonnebloem. Natuurlijk een zonnebloem aangezien de Van Gogh familie een grote rol speelt in de geschiedenis van Helvoirt en de kerk, waar de vader van Vincent predikte, in dezelfde straat staat als het huis waarin Helene woont.
We hadden het fijn en rustig samen. Helene schilderde en ik begeleidde haar daarbij. Vroeg haar naar de kleuren die ze zou willen gebruiken, gaf haar complimenten over haar losse penseelstreken en haar kritische blik op ‘overgebleven’ witte stukjes van haar schilderij. Ik zag dat ze stilletjes genoot van onze schildermiddag en mijn aandacht voor haar.
Het gevoel dat je
speciaal voor Helene
kwam, was heel fijn
voor haar.
– een medewerker van Cello
Na de laatste schildermiddag vroeg ik haar wat ze van kunstkameraadje vond. “Vond het heel leuk om te doen.” Eén van de medewerkers vult Helene aan ‘omdat ze niet zo spraakzaam is’: “De één op één aandacht was heel fijn voor Helene. Het gevoel dat je speciaal voor haar kwam, was aan haar te merken. De schilderijtjes hangt ze als ze droog zijn vol trots op haar kamer.”
Door dit project heeft Helene plannen gekregen om verder te gaan met schilderen. Ze zei spontaan dat ze graag een dienblad zou willen schilderen. Fijn dat de begeleiding van het huis hier enthousiast op reageerde.
Afval en oude dozen
Aan het einde van de laatste keer dat ik bij haar kwam, kregen we een gesprekje over kunst. Ik vroeg haar wat ze van kunst vindt en of ze ervan houdt. Even moest ze nadenken waarna ze vertelde dat ze laatst ‘s ochtends lekker uitgeslapen had en daarna vanuit haar bed naar tv keek. Daar zag ze kunst gemaakt van afval en dat vond ze heel bijzonder. “Dat je van afval zoiets moois kunt maken,” zei ze. “Portretten gemaakt van afval.”
Dat je met
afval zoiets moois
kunt maken.
– Helene
Daarna vertelde ze, met een glimlach om haar mond, over een ander tv programma dat ze ooit zag en waarin een kunstenaar maskers maakte van oude dozen. Deze herinnering van haar zette me aan om een filmpje over het werk van Eva Jospin op te zoeken. Die Franse kunstenares maakt van simpel bruin karton een soort sprookjeswereld. Een wereld vol bomen, struiken en fantasierijke bouwsels die een mysterieuze sfeer oproepen en die momenteel (t/m 19 september 2021) geëxposeerd zijn in het Noord Brabants Museum. Samen bekeken we het filmpje waarbij ik merkte dat Helene erg onder de indruk was. Medewerkster Ellis opperde dat Helene samen met een vrijwilliger de expositie zou kunnen gaan bekijken. Ik hoop dat ze dat voor elkaar krijgt.
Helene praatte eigenlijk weinig en vooral niet uit zichzelf. Behalve na onze laatste schildersessie. Het raakte me dat ze bij het onderwerp ‘kunst’ begon te vertellen. Een mooie bevestiging dat dit project zijn doel bereikt heeft en dat wij als kunstkameraadjes goed gematcht zijn! “Ik ben blij dat ik met jou kon schilderen,” zei ze me toen ik haar verliet. Ik ook met jou, Helene.
Helene
Met trots zet Helene haar handtekening op haar schilderijen.
