Mijn kunstkameraad was Wim. Een liefdevolle man met veel levenservaring en misschien nog wel meer verhalen. Na een eerste telefoongesprek ging ik bij hem op de koffie. Al snel bleek dat we meer overeenkomsten hadden dan we vooraf gedacht hadden. Wim verloor zijn vrouw begin 2019. In de lente van dat jaar verloor ik mijn moeder. Wim heeft een dochter en ik een stiefdochter met een verstandelijke beperking. Tijdens onze afspraken luisterden we muziek, bekeken we foto’s en praatten we.
Het gedicht werd een verhaal,
niet alleen voor zijn dochter
maar ook voor hemzelf.
– Marieke van Riel
Zijn wens was dat ik iets zou maken voor de verjaardag van zijn dochter. ‘Een gedicht ofzo.’ Na een aantal afspraken voelde ik dat het een verhaal mocht worden. En niet alleen als cadeau voor Wims dochter, maar ook voor Wim zelf.
Liefde & verbinding
Voor Wim waren de coronamaatregelen rondom het bezoek van zijn dochter erg zwaar. Daarom was mijn intentie een verhaal te schrijven dat troostend was en tegelijkertijd de liefde en verbinding met de mensen die hij miste in deze tijd, voelbaar te maken.
Het werd een afgestemd, persoonlijk verhaal waarin Wim, zijn vrouw en zijn dochter een hoofdrol spelen. Samen met privéfoto’s maakte ik er een prentenboek van.
Wim
Het verhaal is, hoe vaker ik het lees, steeds meer een ode aan mijn vrouw Coby. En aan de liefde die altijd blijft.
Marieke van Riel
Kunst kan troosten en tegelijkertijd verbinden, ook als je mensen van wie je houdt moet missen.
Marieke schrijft, maakt en zoekt zin met haar intuïtie als wegwijzer en haar hart als kompas. Hier lees je meer over haar werk.